Rian
Waar het begon...
Op 23 december 2009 kreeg ik het zwaarste telefoontje van mijn leven. Mijn jongste broer belde me ’s ochtends op en zei: “Rian, onze Frank heeft een auto-ongeluk gehad en hij is er niet meer”.
Wat hij allemaal nog meer zei, weet ik niet eens meer. Het enige wat ik weet is dat ik in complete paniek naar de huiskamer liep, waar mijn twee kinderen rustig op de bank zaten met hun boterham. “Mam mam, wat is er?” zeiden ze. Met een trillende stem (en nog in shock) vertelde ik hen van het telefoontje en de woorden ‘is er niet meer’. Het eerste inzicht diende zich direct aan, want mijn dochter zei heel confronterend: “Hoezo, is er niet meer? Bedoel je dood?”
Toen besefte ik dat wij – als volwassenen – vaak de waarheid inpakken, verdraaien of zachter willen maken, maar dat kinderen het gewoon op tafel gooien. Precies zoals het is. Niets meer en niets minder.
“Ja meisje, dat denk ik” zei ik wat vertwijfeld (omdat ik het zelf nog niet wilde geloven en de woorden ‘ is er niet meer’ mij ook verwarde).
Mijn zoon begon te schelden, stond op en schopte tegen de salontafel. Ik vond er niets van. Het leek zelfs alsof ik het normaal vond. Want als er zoveel vreemde energie door je lijf giert, dan doe je ‘rare’ dingen. Daar viel mijn tweede kwartje. En dat allemaal binnen vijf minuten.
Wat ik me verder van die dag nog kan herinneren is dat ik de hele dag heb gedacht dat mijn tweelingbroer niet dood was (eerste fase van rouw, ontkenning). Die avond mochten we naar Geldrop, Ik dacht, zie je wel, hij ligt gewoon in het ziekenhuis in coma. Wat ik niet wist, was dat we in het mortuarium waren.
Dus toen ik daar in een kamertje met mijn man en mijn zus stond, werd er een brancard binnengereden waarop een persoon lag met een vreemde gelaatskleur, een blauw ziekenhuishemdje aan en de armen ineengevouwen op de buik. Doder dan dood kun je niet liggen. Wat een confrontatie.
Ik heb het uitgeschreeuwd. En terwijl ik huilde en schreeuwde, pakten mijn zus en mijn man mij vast om mij te troosten. Ze zeiden (heel lief bedoeld): “ssssttttt ssssttt … stil maar Rian”.
En dat was het punt waarop ik direct mijn derde inzicht kreeg.
Want de meest onnatuurlijke manier om iemand te troosten is door “ssssttttt stil maar” te zeggen, hoewel ik wist dat de bedoelingen goed waren.
Op dat moment besefte ik dat we geconditioneerd zijn. Allemaal onbewust. En we geven daarom ook onbewust dingen door die ook vaak niet helpend zijn. En dat laatste mocht ik – in de meest heftige situatie – aan den lijve ondervinden.
Bij thuiskomst heb ik dit inzicht meteen besproken met de kinderen (die toen 9 en 10 jaar waren).
Waarbij ik vroeg of ik hen ook altijd op deze manier troostte. Mijn dochter keek me aan en zei (genadeloos eerlijk): “Ja mam, dat doe jij ook zo. Ik kan me verschillende situaties herinneren wanneer jij ooit zei “nu is het genoeg geweest” als ik huilde. Dat voelde heel afwijzend. Want dan wilde ik wel ophouden met huilen (of wat dan ook) maar mijn lijf kon dat nog niet”.
Ik begreep nu wat ze bedoelde. Want ik had dezelfde ervaring gehad. Ik vroeg hen daarom of ze mij daar voortaan op wilde wijzen. Want dit destructieve patroon wilde ik nooit meer doorgeven. Het stopt bij mij.
Een week later – net na de uitvaart – had ik een mooi keukentafelgesprekje met mijn kinderen over leven en over dood. Het gesprek ging over de hemel en de hel, of iedereen naar de hemel gaat en/of het daar dan niet te druk zou worden. Uit het niets zei mijn (toen) 10-jarige zoon tegen zijn kleine zusje: “Nee Evi, er bestaat geen hel, dat hebben grote mensen verzonnen om kindjes bang te maken. En ja, iedereen gaat naar de hemel en als het te druk wordt, dan komen er gewoon weer mensen terug”.
Dat was het moment dat mijn zoveelste inzicht zich aandiende. Want als we kinderen niets wijs hoeven te maken over de dood, dan hoeven we dat waarschijnlijk ook niet over het leven.
Uiteraard bleef het niet bij deze inzichten.
Ergens heb ik denk ik (onbewust) een lijntje uitgezet naar het Universum. Want vanaf toen veranderde mijn leven in een snelvaarttempo en vielen de kwartjes met bosjes naar beneden.
Ik kreeg – via de spiegel van mijn kinderen – inzichten in wie ik was, wat ik deed, niet deed, wat ik zei of niet zei. Ook ontdekte ik waar ik over mijn grens liet gaan, waar ik ‘ja’ zei terwijl ik ‘nee’ bedoelde, waar ik mijn mond maar dichthield om de lieve vrede te bewaren en waar ik vaak een masker droeg uit angst om mezelf te laten zien, kwetsbaar te zijn of uit angst anderen tot last te zijn. Vervolgens kreeg ik nog een genadeloos eerlijke spiegel als ze tegen me zeiden: “ja mam, dat is een mooi advies, maar volg jij dat zelf ook op?”
Daar zag ik in dat als ons kind niets doet met onze goedbedoelde adviezen, dat dat niet voor niets is. Het advies is simpelweg niet voor hen, maar voor onszelf bedoeld. Bijzonder hè.
Beetje bij beetje
Beetje bij beetje ontdekte ik dat we dus allemaal geconditioneerd zijn. Ik denk zelfs 95% van de mensen. En uiteraard geeft dat niets, je wil ook niet overal bij na hoeven denken. Maar als onze belemmerende conditioneringen niet helpend zijn voor de volgende generatie, dan is het best zinvol om daar eens naar te kijken. Ik weet als geen ander wat het van je vraagt. En ik weet ook wat het je oplevert .
We geven namelijk ontzettend veel door vanuit onze patronen en hoe we het als kind aangeleerd hebben gekregen. Dat maakt dit blog ook duidelijk.
En wat doen onze kinderen?
Die zijn alleen maar heel druk met spiegelen. Om ons naar de volwassen positie te begeleiden.
Ze laten je liefdevol zien wie jij bent, wat jij doet, wat jij doorgeeft (terwijl het jou als kind pijn gedaan heeft), wie of wat jij ook kunt zijn (maar nog niet durft), waar je nog reageert alsof je een kind bent, op welke emoties jij een oordeel hebt ( bekijk dit gratis E-book maar eens ), hoe je over jezelf denkt en zoveeeel meer.
Dus als mensen me ooit vragen waarom ik met ouders werk in plaats van met kinderen, dan zeg ik dat kinderen de allerbeste coaches zijn die er bestaan, 24/7 beschikbaar en genadeloos eerlijk.
Als je in de waardevolle spiegel van kinderen kunt èn durft te kijken, dan zul je net als ik begrijpen dat het gedrag van kinderen altijd logisch is (vandaar dat ik er deze gratis masterclass over heb gemaakt).
Last but not least
Ik ontdekte dus dat eigenlijk heel de buitenwereld je spiegelt. Dat alles wat je ziet in de ander (en het je raakt, je er zorgen over maakt of vragen over hebt) een reflectie is van je binnenwereld. Dat iedereen op jouw pad je verder brengt en je liefdevol ‘dwingt’ tot andere keuzes. En ja, we kunnen weglopen voor onze partner, voor die ene vervelende collega of voor andere mensen die op je vervelende blauwe plekken drukken. Maar met je kinderen kun je het niet uitmaken of voor weglopen.
In Jip-en-Janneke-taal: Als je auto bijvoorbeeld een lekke band heeft, dan kunnen we dat laten fixen door een ander. Een lekke band maak je misschien één, twee of drie keer mee in je leven. Met je kinderen word je dagelijks geconfronteerd, op welke manier dan ook. Dus dan is het best handig als je dan zelf weet wat te doen en een beetje hun taal verstaat.
Daarom heb ik mijn online trainingen gemaakt.
Om anders te leren kijken naar kinderen.
Om onze eigen opvoeding eens onder de loep te nemen.
Om ouders de mogelijkheid te geven om bepaald gedrag zelf te leren vertalen .
Om ouders te laten inzien waarom er ruis op de lijn zit tussen hen en hun puber.
En om te ontdekken wie of wat je innerlijke familie is en van waaruit je reageert.
Wil je eerst weten waarom een Kindertolk® raadzaam voor jou kan zijn en hoe spiegelen dan precies werkt? Dan is deze Gratis Masterclass een goed begin.
Ik hoop je – op wat voor wijze dan ook – (nog) eens te ontmoeten.
Lieve mensen,
Als je blijft doen wat je altijd deed, blijf je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Wees daarom de verandering die je wenst te zien. Het is nooit te laat .
Liefs Rian
Deel deze pagina
