Je baby wordt geboren en of je het nu wel of niet meer weet, je hebt ‘m wel eens laten huilen. Uit onmacht, uit het ‘niet beter weten’ of omdat anderen je dat advies gaven.
Je peuter dramt zijn zin door, schreeuwt 100 keer per dag “Nee!” en als klap op de vuurpijl heb je ook nog eens drama aan tafel. Fysiek geweld gaat je te ver maar je pakt ‘m wel net iets harder aan dan dat je eigenlijk had gewild.
Je kleuter maakt elke ochtend een drama, wil zich niet aankleden, is nog niet zindelijk en/of wil niet naar school. Hoewel je de wekker al eerder hebt gezet zodat jij al klaar bent, heb jij na een gebroken nacht (door de jongste) geen zin om nog meer geduld op te brengen en je schiet uit je slof.
Je puber heeft een grote mond, zit met zichzelf en zijn emoties in de knoei of voelt zich alleen en onbegrepen na jullie scheiding. Hoewel je er voor je kind wilt zijn voel je ontzettend veel onmacht en heb je eigenlijk al genoeg aan je eigen sores.
Misschien herken jij jezelf in bovenstaande voorbeelden. Ik in ieder geval wel ergens.
.
Inmiddels besef ik, buitenom dat we ouders zijn, zijn we ook gewoon mensen en doen we dingen waar we ons – 20 later – misschien voor schamen of denken, ‘had ik dit maar eerder geweten’. Het allerbelangrijkste voor nu is te beseffen dat we het allemaal doen met de informatie die we op dat moment hebben.
Perfecte ouders bestaan niet. Dat streven moet je ook niet willen. Kun je nagaan aan welke maatstaf jouw kind zich zal meten. En helemaal ‘ongeschonden’ worden we nooit volwassen. Besef, slachtoffers maken slachtoffers.
Maar goed, dat wil niet zeggen dat je soms denkt…jezusmina, met de informatie die ik nu heb zou ik het helemaal anders hebben gedaan. Natuurlijk is dat makkelijk praten achteraf.
Soms horen, zien of lezen we dingen over kinderen, over opvoeden, spiegelen, relaties, emoties en heel de bubs en dan beseffen we, kak….had ik dit maar eerder geweten. Het zou een hoop leed bespaard hebben.
.
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt.
.
Toen ik net met mijn opleiding tot Kindertolk® bezig was en beetje bij beetje in begon te zien dat kinderen spiegelen, dat ik blind en onvolwassen was en ze eigenlijk al 15 jaar ‘verkloot’ had, toen voelde ik me echt ellendig en schuldig. Dat laatste hoor ik nu veel van ouders terug. Juist omdat ze nu zien wat hun opvoeding teweeg gebracht heeft.
- Ouders die zich schuldig en verdrietig voelen. Juist omdat ze met de handen in het haar zitten en de signalen van hun kinderen erger worden.
- Ouders die verdrietig zijn omdat het contact met hun kind verminderd of zelfs verloren is gegaan.
- Ouders die zichzelf wel voor de kop willen slaan omdat ze nu inzien wat ze toen (nog) niet konden zien.
- Ouders die de tijd het liefst terug willen draaien.
.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
.
Wat dan?
Zoals ik al zei heb ik daar geen oordeel op. Sterker nog, ik denk dat het merendeel van de ouders dit ervaart.
De meeste ouders zijn namelijk zelf ook getraumatiseerd. We zijn ook opgevoed door ‘gewonde’ ouders. Ouders die ook maar het voorbeeld van hun eigen opvoeding hebben doorgegeven, al dan niet helpend. Althans grotendeels.
Is dit een vrijbriefje? Nee. Dat vind ik niet. Het verklaart alleen dat jouw gedrag ook altijd logisch is (geweest), precies zoals het gedrag van kinderen altijd logisch is (geweest).
.
Welke stappen kun je dan zetten als je het vanaf nu anders wilt doen of als je de verbinding met je kind wilt herstellen?
Stap 1 is acceptatie.
Pas als je de huidige situatie accepteert zoals deze nu is, dan ga je je ontspannender voelen. En juist als je je wat relaxt voelt, dan zie je dingen anders.
Dit is – naar mijn mening en ervaring – overigens wel de moeilijkste stap. Want het lijkt dan alsof we alles ‘goedkeuren’. Dat is het niet. Het is feitelijk de situatie van het moment accepteren zodat je niet meer in verzet bent met de realiteit. Want van de realiteit kunnen we het nooit winnen. Buitenom dat zul je ‘acceptatie in elke fase nodig hebben.
Stap 2 is herkennen.
Herkennen dat je bepaald gedrag in je kind ziet wat misschien is voortgekomen uit wat wij ze hebben aangeleerd, wat ze hebben gezien bij ons, de maatschappij en/of wat ze hebben overgenomen. En ja, ook de minder leuke dingen.
Stap 3 is erkennen.
Erken het feit dat je bepaalde dingen onhandig hebt aangepakt. Dat je niet beter wist. En dat je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen handelen. Dit is een hele belangrijke stap, want daarmee leg je de verantwoordelijkheid weer volledig in je eigen handen. Je kunt ‘de schuld’ nu niet meer bij de ander leggen. Wat maakt dat je invloed kunt gaan uitoefenen die je eerder hebt laten liggen.
Stap 4 is compassie hebben voor jezelf.
Je hebt nu al drie hele belangrijke stappen gezet en er kunnen allerlei emoties loskomen. Heb daar compassie voor. Jezelf afwijzen voor iets wat je niet zo handig hebt aangepakt (uit onwil of onmacht) is het laatste wat je jezelf aan wilt doen en het laatste wat jouw kind wil dat jij voelt.
Stap 5 is de herinnering bij het kind helen.
De herinnering bij het kind helen kun je doen door het hem te zeggen of een brief te schrijven. Een brief kun je ook schrijven en voorlezen terwijl het kind er niet bij is. Energetisch wordt dit altijd opgepakt. Zo werkt energie nu eenmaal.
In die brief (of in dat gesprek) kun je aangeven hoe de situatie ooit voor jou was en dat je er emotioneel niet voor je kind kon zijn. Geef aan dat je kind dat als een ‘gemis’ heeft kunnen voelen of vraag wat het met hem gedaan heeft.
Als je ‘op de man af’ vragen stelt aan je kind, besef dan dat je ook een eerlijk antwoord kunt krijgen of de wind van voren. Dus ook bij het kind kunnen lang verstopte emoties loskomen.
Wuif ze niet weg maar accepteer ze, als iets waar ‘toen’ geen ruimte voor was.
Zeg niet: “ja maar ik wist niet beter, ja maar ik had het druk, ja maar ik had genoeg aan mezelf” of wat dan ook. Dat zijn allemaal verontschuldigingen die je wel tegen jezelf kunt zeggen (of tegen een vriendin), maar niet in gesprek met je kind. Want dat ontneemt het kind de ruimte om zijn emoties te uiten. Luisteren is het allerbelangrijkste in deze fase.
Deze stap is best pittig. Want je kunt pas de juiste vraag stellen als je niet bang bent voor het antwoord.
.
Verlang niet te snel en te veel van jezelf. Het heeft jou en je kind jaren ‘gekost’ om te staan waar jullie nu staan. Dan mag je jezelf ook de tijd gunnen om een nieuwe verbinding te maken of samen een ander pad te bewandelen.
Goed werk heeft tijd nodig.
Dus….geef jezelf de tijd.
Blijf in beweging. Je bent onderweg en het is nooit te laat.
.
Liefs Rian
.
Wil jij – net als ik en vele andere ouders – ook anders leren kijken, je kind beter begrijpen, de verbinding herstellen, zelf bepaald gedrag leren vertalen of leren anders met pubers om te gaan?
Dan nodig ik je van harte uit om een kijkje te nemen bij mijn online trainingen via deze link.
Neem gerust vrijblijvend contact met me op bij vragen.
Wil je misschien eerst weten hoe een Kindertolk® werkt, wat spiegelen precies inhoudt en of een Kindertolk® raadzaam kan zijn voor jouw gezin? Dan kun je hier mijn GRATIS Masterclass aanvragen.
Het gedrag van kinderen is namelijk altijd logisch. Wil je weten waarom?
Vraag dan hier de GRATIS masterclass aan.
.
Onderstaande E-books zijn GRATIS aan te schaffen:
- 20 tips van een kind – wat elke ouder wil weten – zie deze link
- De 7 gouden vragen – zie deze link
- Balans – zie deze link
.
Is dit blog interessant voor andere ouders in je omgeving?
Deel het dan alsjeblieft. Ze zullen je enorm dankbaar zijn (en hun kinderen trouwens ook ).
